De ritten van en naar huisbezoeken gebruik ik vaak om even te brainstormen met mezelf (ik let natuurlijk óók op het verkeer). Soms bedenk ik alvast wat ik misschien kan gaan doen bij die nieuwe patient die zich net heeft aangemeld via de telefoon en de casus al heeft verklapt, soms denk ik nog even na over iemand die ik al heb gezien en wat ik nog zou kunnen doen om diegene beter te helpen.

Deze keer denk ik alvast na over wat ik later die dag zal gaan zien, een been dat verhard is na bestraling van het bekkengebied, hoe zal het eruit zien en aanvoelen? Wat zouden de klachten zijn? Stiekem denk ik al na over welke behandeling ik kan inzetten. Sinds een paar maanden werk ik in de praktijk met een nieuw apparaatje, dat harde weefsels zachter maakt. Zowel de patiënten als ik zelf zijn erg enthousiast. Niet alleen over de resultaten, maar ook over de snelheid waarmee we ze behalen. De theragun (door een van mijn patiënten ook wel liefkozend terrorgun genoemd ) ziet er uit als een kruising tussen een mixer en een klopboor. In een mum van een tijd worden harde huidgebieden veel soepeler en hebben mijn andere behandelingen veel meer effect 🙂 . Uit wetenschappelijk onderzoek is bijvoorbeeld gebleken dat het behandelen van alleen de voetzool al effect heeft op de bloedstroom en lymfeflow in het hele been. (vooral fijn: je hebt lachende patiënten; want het kietelt:)) Kleine investering in tijd, bijzondere effecten op bijvoorbeeld het oedeem. Maar natuurlijk beginnen we bij het begin: huidtherapeutisch onderzoek waarin ik ga kijken, voelen en meten (met mijn andere favoriete instrumentje: de Lymfscanner, die me vertelt hoeveel vrije- watermoleculen c.q. oedeem er aanwezig is in het been).

Terwijl ik bij de verkeerslichten sta te wachten, realiseer ik me dat ik tijdens het maken van mijn “plan” al helemaal reken op het inzetten van de theragun en vraag me dan af; “hoe deed ik dat vroeger* eigenlijk….????? En daar had ik even geen goed antwoord op……

* vroeger is voor april 2019

Liefs Suze