Ik voel me een beetje als tijdens de opleiding, die ik tijden geleden heb afgerond. Aan het eind van een opdracht reflecteren over hoe het ging, wat er goed ging, wat de volgende keer anders kan. Hoewel, nu is het anders, het móet niet, ik wil het graag. Op maandag 1 april bestaat mijn praktijk (Huid-en oedeemtherapie Heerlen) 12,5 jaar en in de aanloop naar dat jubileum heb ik de afgelopen regelmatig teruggedacht aan hoe die jaren zijn verlopen.
Na het behalen van mijn diploma was ik er klaar voor; “laat ze maar komen die patiënten” dacht ik. De praktijk locatie waar ik toen werkte was gepimpt, de website was in de lucht (toen nog gedeeld met collega Dayenne Zweers in Duiven, waarvan de praktijk nu DermaFlow heet), ik had witte jasjes gekocht, en een mooie vitrine voor producten, ik was langs geweest bij huisartsen (die het toch altijd te druk hebben om je te ontvangen, maar goed). Kortom; ik was er écht klaar voor! De eerste twee patiënten dienden zich al aan voordat de praktijk écht open was. Erg bemoedigend! En toen…. toen was het stil. Het was de bedoeling dat die praktijk vol zat en ik wat te doen had, maar waar bleven ze nou? Een beetje ongeduldig was ik (en misschien heb ik die eigenschap nog steeds 😉 ). Naast de praktijk had ik toen nog andere baantjes, om de dagen te vullen en de rekeningen te betalen :).
Maar ineens waren ze er, wie ze gestuurd heeft weet ik nog steeds niet, maar langzaam aan vulde mijn lege agenda zich en kon ik al mijn andere bezigheden afbouwen en me vol op de praktijk storten. Van een praktijk met twee praktijkdagen op een locatie, bouwde de praktijk zich uit naar 3 locaties met een goed gevulde agenda. In 2011 ging een droom in vervulling toen ik een praktijk aan huis kon openen (sinds 2014 werk ik alleen nog vanuit deze locatie). Lekker dichtbij, alles bij de hand, plaats voor eigen ideeën en wensen, niet meer als een gek van de ene naar de andere plek sjezen (met de nodige spullen onder de arm). Een huisarts zei ooit tegen een patiënt dat hij me regelmatig voorbij zag vliegen. Ik denk dat het er ook zo uitzag 😉
Toen ik de opleiding net had afgerond dacht ik dat ik alles wist. Maar dat viel toch wel een beetje tegen. Nu weet ik, dat je nooit alles weet. Gelukkig zijn er aanvullende opleidingen en cursussen om steeds meer te weten. Ik vind het nog steeds belangrijk om op de hoogte te blijven van nieuwe dingen in mijn vakgebied, maar mag ondertussen ook mijn kennis delen met andere mensen. Regelmatig geef ik les aan verzorgenden en verpleegkundigen en sinds dit jaar zelfs aan collega oedeemtherapeuten. Daar word ik blij van 🙂 Delen van kennis om onze patiënten steeds beter en sneller te kunnen helpen.
Want daar draait het natuurlijk om; de patient! Mijn jongste patiëntje (van 19 maanden) komt elke week met een smile van oor tot oor binnen. Hij is helemaal niet bang; want ik draag al tijden dat witte jasje niet meer. Ik merk dat ik er elke dag weer zin in heb om die vastgelopen casus die naar mijn praktijk komt op te pakken. Want het geeft natuurlijk veel voldoening als het teamwork tussen de patiënt en mij een goed resultaat oplevert.
Waar ik ook met een goed gevoel op terugkijk is dat ik als medeorganisator aan de wieg heb gestaan van meer bekendheid voor de aandoening lipoedeem. In 2009 organiseerde ik met een patiënte en mijn collega Jacolien Plomp van Huidtherapie Beek de Eerste Nederlandse Lipoedeemdag. Een symposium waar maar liefst 230 mensen bij aanwezig waren. Er kwamen uiteindelijk 6 Lipoedeemdagen van onze hand. Nu zijn er facebookgroepen voor de aandoening en neemt NLnet (netwerk voor mensen met lymfoedeem en lipoedeem) het organiseren van bijeenkomsten van onze stichting over.
Als ik zo terugkijk op de afgelopen jaren, kan ik nog elke dag zeggen dat ik een hele goede keuze heb gemaakt toen ik in 2002 ben gestart met de opleiding Huidtherapie. Mijn dagen zijn afwisselend en interessant, het werken met mensen is boeiend en goede samenwerking met zowel de patiënt, collega’s als verwijzers is motiverend. Natuurlijk was niet elke dag een feestje. Soms leverden nieuwe regels veel stress en onzekerheid op. Gelukkig kon ik steeds rekenen op steun (wie de schoen past, trekke hem aan!) en vond ik altijd iemand om mee te sparren over hoe ik met nieuwe situaties moest omgaan.
Helaas nam ik ook afscheid van veel mensen en niet omdat hun behandeltraject was afgelopen. Het werken met mensen met een voorgeschiedenis van kanker maakt nederig. Het leven geeft en het leven neemt. In deze weken voorafgaand aan deze mijlpaal heb ik veel aan ze gedacht. Aan wat ze me hebben geleerd. Daar ben ik dankbaar voor!
Het reflecteren maakt me dankbaar voor de afgelopen jaren, voor de bijzondere mensen die ik heb mogen ontmoeten (patiënten, collega’s, relaties, verwijzers) en voor de waardering die ik dagelijks krijg. Het maakt ook bewust van de kortheid van het leven en dat we vooral dát moeten doen wat we leuk vinden!
De komende jaren (als ik de politiek moet geloven, nog minimaal 35) zul je me dus waarschijnlijk vinden aan de behandelbank! 🙂
Heel veel liefs en dank,
Suze
Huid-en Oedeemtherapie Heerlen
